Mukkes | Dag 2. Hoogmoed komt voor de val

Ik sta nog even te miauwen voor de deur, totdat er open wordt gedaan. Ik voel de wind langs mijn snorharen en er valt een druppel regen op mijn hoofd, jakkes! denk ik en ik draai me gelijk om, weer terug naar binnen. Het waait en regent zo hard hier dat het water door de ramen naar binnen loopt. Nog even en dan hoef ik niet meer te wachten tot iemand de deur open doet, dan kan ik zo bij het (dan ontbrekende) raamkozijn naar buiten klimmen. Ik ga op de vensterbank liggen en zie hoe de wind de bomen heen en weer schommelt. Even denk ik aan vroeger, toen ik nog in Leeuwarden woonde.

De boom in Leeuwarden
Het duurde even om aan het nieuwe plekje te wennen, maar daarna liep ik daar dan ook trots rond door de straat: staart en oren iets omhoog, en ogen wijd open om te genieten van alles wat er om me heen gebeurde. Er gebeurde dan ook van alles daar, vreemd ruikende mensen stonden in de hoek van de straat en af en toe kwam er een grote hond voorbij. Dan verstopte ik me snel achter één van die mensen. Het leukste in de straat was de boom, eigenlijk was de boom alleen leuk omdat het de enige boom in de straat was, maar wat kon ik van die boom genieten! Mooie grote wijduitstaande takken, een stevige schors en hier en daar een grassprietje aan de grond. Een klein stukje natuur in de wilde stad, heerlijk!

Het mooiste uitzicht van de stad 
Maar op een dag kwam er een grote hond aangelopen. Er waren geen mensen om mij achter te verstoppen. Dat was de dag dat ik besloot om de boom ook van bovenaf te verkennen. Ik zette mijn nagels in de stam en klom vliegensvlug naar het hoogste puntje, want tja, honden kunnen niet klimmen. Eenmaal boven, in het topje van de boom, besefte ik me dat dit niet zo’n goed idee was. Ik kan misschien wel klimmen, maar ik moet natuurlijk ook weer naar beneden. Ik weet niet meer hoelang ik in de boom heb gezeten, maar bang was ik wel. De haren op m’n rug gingen overeind staan, mijn snorharen drukten tegen m’n wangen, maar m’n ogen die waren nog steeds wijd open.
Ja, dat is nog eens een dag om niet meer te vergeten. Vandaag bekijk ik de bomen rustig vanaf de vensterbank.

Mukkes is ongeveer 12 jaar en is tien jaar geleden gaan samenwonen met Arne. Rare naam zeg, Mukkes! Mukkes is vernoemd naar een café in Leeuwarden, maar of Mukkes ook een echte kroegtijger is? Dat lijkt wel mee te vallen..  Een kattenleven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn of op de bank chillen. Laten we daarom eens kijken in het leven van een kat.