Mukkes | Dag 14. De mensen cheeta (deel 1)

Daar gaan we weer, denk ik wanneer de mensen mij het grote apparaat in tillen. Inmiddels ben ik het wel gewend om van de ene naar de andere plek vervoerd te worden, maar het blijft raar. Het rijden op zich dat vind ik niet zo’n probleem. Mits ik niet in die ellendige kooi word gepropt. Vandaag lijkt het erop dat ik niet in het hok gestopt word. Tevreden ga ik bij het mensenvrouwtje op schoot zitten. Links van me komt nu ook het mannetje zitten. Ik slik wanneer de deur dichtvalt.

Voorbij ons territorium

Het apparaat begint hard te brommen en rijdt ons territorium af. Ik ken de weg die voor het huis langs loopt heel goed. Af en toe doe ik een ommetje, wanneer ik mijn poten even wil strekken. Vaak doe ik het niet. Na elk rondje moet ik me namelijk weer veel te lang wassen. Dan ben ik zo weer twee uur zoet.

We rijden langs de lammetjes in de wei, die inmiddels al bijna volwaardige schapen zijn. Daar waar de zwarte poes altijd ligt te chillen op de stoep. Ik probeer nog wat hoger in het apparaat te klimmen zodat ik goed uit het raam kan kijken. In de verte zie ik een kater lopen. Hij heeft nog maar een halve staart. Je zou zeggen dat het zijn mannelijkheid aangetast heeft, maar niets is minder waar. De poezen staan in rijen voor zijn deur. Bij wijze van spreken dan, dat is wat ik hoorde van de buurvrouw.

Sneller dan een haas

Het grote gevaarte waar we in zitten begint harder te brommen wanneer we de hoek om gaan.
Ik slaak een gil. Even vergeten dat het ding zo snel is als een cheeta. Ik heb nog nooit cheeta’s gezien hier in de buurt, maar de buurvrouw vertelde mij erover. Die had dat op haar beurt weer van de halve-staart-kater gehoord. Misschien is het een mythe, maar ze zei dat cheeta’s de snelste katten ter wereld zijn. Ik vind hazen al aardig snel als ze hier door het veld rennen.

Veel verder dan dit hoeven we hopelijk niet te rijden. Ik tel de wegen af waar we langs gaan en probeer ze te onthouden. Als we nog veel verder gaan dan vind ik nooit meer de weg naar huis. Net kon ik het nog wel onthouden, maar nu wordt het wel heel ingewikkeld. Ik probeer met de mensen te communiceren. “Stop hier maar”, schreeuw ik. Het mensenvrouwtje geeft geen kik. “Stop, stop!” Dan aait ze me over mijn aangespannen lichaam. Ach, laat ook maar! Ze begrijpen me toch niet. De taalbarrière tussen ons blijft lastig. Mensen zijn echt vreemde wezens.

Benieuwd waar Mukkes is beland? De rest van het verhaal lees je in deel 2. 

Mukkes is ongeveer 13 jaar en is elf jaar geleden gaan samenwonen met Arne. Rare naam zeg Mukkes! Mukkes is vernoemd naar een café in Leeuwarden, maar of Mukkes ook een echte kroegtijger is? Dat lijkt wel mee te vallen …
Een kattenleven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn of op de bank chillen, laten we daarom eens kijken in het leven van een kat.

Meer lezen over Mukkes? Klik eens op de categorie Dagboek van een Kat.