Bij de start van mijn blog schreef ik altijd stukje uit het dagboek van onze kat Mukkes. Eigenlijk Arne’s kat, maar je weet hoe het gaat.. Inmiddels is ze er helaas niet meer, toch is ze 13 jaar geworden. Das niet slecht voor een straatkatje. In deze blog vind je alle verhalen die ik schreef over Mukkes.

Wanneer de mensen-cheeta stopt kijk ik naar buiten. Zijn we bij kater Et? Nee daar lijkt het niet op. Meestal duurt dat ook veel langer. Het mensenvrouwtje blijft me stevig vasthouden wanneer ze uit de cheeta stapt. Ik ruik droog gras en een mengeling van kattengeuren. Als hier zoveel katten zijn geweest is het misschien wel een fantastische locatie. Hoe lang zullen we hier blijven, vraag ik me af terwijl het mensenvrouwtje me neer zet. In elk geval is er voldoende te eten. Blij hap ik wat brokjes weg. Om me heen rennen minstens drie kittens. Zij zullen hier wel wonen.

Daar gaan we weer, denk ik wanneer de mensen mij het grote apparaat in tillen. Inmiddels ben ik het wel gewend om van de ene naar de andere plek vervoerd te worden, maar het blijft raar. Het rijden op zich dat vind ik niet zo’n probleem. Mits ik niet in die ellendige kooi word gepropt. Vandaag lijkt het erop dat ik niet in het hok gestopt word. Tevreden ga ik bij het mensenvrouwtje op schoot zitten. Links van me komt nu ook het mannetje zitten. Ik slik wanneer de deur dichtvalt.

Ik kijk uit het raam en zie dat het koud is buiten. Er liggen veel bladeren op de grond, de meeste planten en bomen zijn kaal. Ik ben al de hele dag niet buiten geweest, gisteren deed ik één stap buiten en mijn poten vroren er zowat af. Nog niet zolang geleden was het mooi weer, toen kon ik lekker in de zon liggen in het gras. Gelukkig dat het mooi weer was, want ik heb een nogal hectische zomer gehad.

Ben jij gehecht aan je plek? Nou ik wel hoor. Het grootste deel van mijn leven woon ik bij Arne, maar die besluit telkens weer om te verhuizen. Ik verhuis dan mee, met tegenzin dat wel. Ik zeg wel heel hard dat ik niet wil verhuizen, maar hij luister niet. Of hoort het niet. Het is ook altijd zo lastig communiceren met die mensen. Maar goed, ik klaag niet. Ik krijg iedere dag wel een maaltijd en vers water. Op een gegeven moment begon ik me hier zelfs te vervelen, we wonen hier nu ook al een tijdje. Ik switch meestal wat tussen de vensterbank voor, de vensterbank achter en de bank. Na een aantal maanden denk ik dat het toch tijd is om nieuwe plekken te ontdekken. 

Het is weer een drukke middag geweest voor mij, vooral een drukke middag voor mijn buik. Ik heb namelijk gebraakt vandaag en dat was niet door een haarbal.

De storm is wat geluwd. De mensen waren ook lekker lang weg dus ik kon mooi binnen chillen. Toen ze terugkwamen, hadden ze allemaal zakken met aarde bij zich. ‘Zal wel voor hun toilet zijn’, dacht ik nog, ‘lekker graven, zij wel.’ Maar toen ik even later om eten kwam vragen zag ik dat er iets veranderd was. Of zag … ik hoorde het! Een zacht gezoem naast m’n etensbak.