Mukkes | Dag 10. Leven op water en kippenpoot
De storm is wat geluwd. De mensen waren ook lekker lang weg dus ik kon mooi binnen chillen. Toen ze terugkwamen, hadden ze allemaal zakken met aarde bij zich. ‘Zal wel voor hun toilet zijn’, dacht ik nog, ‘lekker graven, zij wel.’ Maar toen ik even later om eten kwam vragen zag ik dat er iets veranderd was. Of zag … ik hoorde het! Een zacht gezoem naast m’n etensbak.
Dat klopt niet, zouden ze in de war zijn en levende insecten voor me hebben meegenomen? Bwagh, rare mensen. Ik kan m’n nieuwsgierigheid niet bedwingen, dus ik loop naar m’n voerbak. Ik geloof mijn ogen niet, er staat opeens een gek bouwsel naast! Het mannetje komt ook, hij zal ook wel nieuwsgierig zijn naar dat rare gebrom. Hij port met zijn mensenpoot in het water. Wat? Water! Er is opeens een kleine waterval naast m’n brokken! Ik probeer er uit te drinken maar ’t water stroomt en borrelt brr. Even later heb ik dorst gekregen, ik probeer het nog een keer: hmmm fris sprankelend water!
Nieuwe dingen leren
Het eten dat ik krijg is ook veranderd. Normaal krijg ik altijd hapklare stukjes vlees of brokjes, maar ineens kreeg ik een mega stuk kip. Eerst was ik nog optimistisch, het rook zo lekker! Ik likte eraan, maar ik begreep eigenlijk niet hoe ik het op moest eten. Ik riep de mensen erbij, maar die hadden geen zin om mij te helpen. Ik sloeg met mijn poot op het stuk, maar het ging niet uiteen. Hé bah, heb ik weer. Een slokje water zal vast helpen, of twee. Nog een poging, … Pff dat vlees is er met geen mogelijkheid van af te krijgen. Op mijn leeftijd moet je ook geen nieuwe dingen meer willen leren. Ik besloot het voor gezien te houden en kroop op mijn bedje achter het raam.
De aanhouder wint
Tien minuten later kon ik het idee van vleesverspilling niet uit mijn hoofd krijgen, nog een poging dan maar! Likken, slaan, bijten, water drinken, opgeven, chillen en opnieuw. De avond bestond uit twintig van deze pogingen, met de spirit ‘winners don’t give up’. Dit is dus ook een van de redenen dat ik wanneer ik een vogeltje heb gevangen, ik deze toe schuif aan de mensen. Veel te veel gedoe zo’n beest. Toen het bijna nacht was, is het me dan toch eindelijk gelukt. Ik begon het een beetje door te krijgen. Zo’n prooi daar moet je dus niet te aardig voor zijn. Hardhandigheid, dat is de clue. De botjes heb ik maar gelaten voor wat het is, daar bekommer ik me een andere keer wel over.
Mukkes is ongeveer 12 jaar en is tien jaar geleden gaan samenwonen met Arne. Rare naam zeg Mukkes! Mukkes is vernoemd naar een café in Leeuwarden, maar of Mukkes ook een echte kroegtijger is? Dat lijkt wel mee te vallen … Een kattenleven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn of op de bank chillen, laten we daarom eens kijken in het leven van een kat.
2 reacties
Bert Mulder
Mooi verhaal !
Sabine
En altijd echt gebeurd 😉