De eerste minuten in Gambia

Na ongeveer 8 uur in het vliegtuig gezeten te hebben arriveren we op het vliegveld in Banjul, de hoofdstad van Gambia. De eerste stapjes op Afrikaans land gaan precies zoals voorspeld, chaos ten top. 

Iedereen is dood op van de vlucht en dan zien we Geert (onze mentor)…
Oh fijn, nu komt er weer structuur denk ik, maar niets is minder waar. Binnen 20 seconden komen er ongeveer tien Afrikanen op me afgestormd die me een hand geven om zich voor te stellen. Wow, wie zijn deze mensen, wat willen ze van me? Al snel wordt me duidelijk dat ze bij ons horen, dit wordt dus mijn Gambiaanse familie!? Er is geen enkele naam die ik heb onthouden. 

De koffers worden naar de bus gesjouwd en bovenop het dak van het busje gestapeld. Bijna boven op elkaar gaan we in het busje zitten en rijden we naar de voor ons nog onbekende locatie. Want waar komen we terecht?

Aankomst in ons nieuwe huis

Het is pikkedonker, ik zie bijna niks. Je voelt de banden van het busje knarsen en schuren over de weg, dus we rijden zeker niet op asfalt. Halverwege de zandweg stoppen we. Dit is waarschijnlijk ons nieuwe huis.

Alle mensen stappen uit het busje en de koffers worden van het dak gehaald, we lopen met de koffers door een hek naar binnen met de stroom van de Afrikaanse familie mee. Iedereen staat nu in ons huis en we krijgen een rondleiding. Ik zeg wel ‘ons huis’ maar zo voelt het bij lange na niet.

De kamers zijn kaal, geel-crème kleurige kale wanden. De enige decoraties zijn de zwarte moddervlekken op de wanden. Er staan in elke kamer 1 of 2 verroeste ijzeren bedframes met matrassen erop die ik in Nederland kan vinden onder een brug omringd met plastic zakken en bierblikjes. De ramen hebben ijzeren spijlen aan de buitenkant.

In het eerste oog opslag lijkt het of we in een oud psychiatrische inrichting zijn beland. Ik loop verder doe een deur open, een heftige rioollucht komt me tegemoet. Achter de deur is een klein hokje met een gat midden in de ruimte, moeten we hier in onze behoefte doen? Het hokje is erg donker met betonnen donker grijze wanden. Ik zie mezelf al hurken, met de kakkerlakken die over m’n voeten lopen. Maar dan zie ik de douchekop die op de rechter wand hangt. Dit is geen poephokje , dit is de badkamer!

De Gambianen vragen wat we van het huis vinden en wijzen nog op de koelkast die in de ‘keuken’ staat. Ze kijken erg blij en trots, dus ik zeg dat het huis veel ruimte heeft en erg groot is. Ik ben erg moe en een beetje in shock. Waarom wilde ik hier ook alweer naar toe? Mijn telefoon maakt geen enkele connectie, dus ik kan geen berichtje naar huis sturen. Ik baal enorm, maar ik maak m’n bed op en ga slapen, morgen weer een dag…

Reacties

Regina (1 maart 2016)

had je het dan anders verwacht naar de verhalen te horen

Gita (3 maart 2016)

Hai Sabine,
Kan me voorstellen dat dat even schrikken was! Komt vast goed als je er eenmaal een paar dagen bent. Succes!

Gabriella (3 maart 2016)

Heeee Sabine. Ja dat is even een cultuur shock. Ik zie die hopeloos verliefde meisjes voor me, die hun geliefde achterna reizen, en dan bij het aanzien van hun nieuwe huis zeggen dat ze er ooo zooo gelukkig zullen worden. Als ik vanavond na het douchen mijn heerlijk schone bedje in stap, dan zal ik aan je denken en mijn bed nog meer waarderen.X

Gina (9 maart 2016)

Hey Sabine dat staat je mooi die jurk. En blij om te lezen dat je het daar nu mooi vind en leuk hebt. En de verhalen zijn ook leuk om zo te lezen wat jij daar allemaal beleefd. Groetjes Gina.