Mukkes | Dag 14. Het kittenparadijs (deel 2)

Wanneer de mensen-cheeta stopt kijk ik naar buiten. Zijn we bij kater Et? Nee daar lijkt het niet op. Meestal duurt dat ook veel langer. Het mensenvrouwtje blijft me stevig vasthouden wanneer ze uit de cheeta stapt. Ik ruik droog gras en een mengeling van kattengeuren. Als hier zoveel katten zijn geweest is het misschien wel een fantastische locatie. Hoe lang zullen we hier blijven, vraag ik me af terwijl het mensenvrouwtje me neer zet. In elk geval is er voldoende te eten. Blij hap ik wat brokjes weg. Om me heen rennen minstens drie kittens. Zij zullen hier wel wonen.

Kattennagels 

Ik word altijd een beetje paniekerig van dit soort situaties. Ik neem een slok water, nog één en nog één. Dan doe ik een stapje naar achteren om te kijken waar ik eigenlijk ben beland. Ik hou niet zo van gezelschap. Ik roep naar de kittens, hopelijk blijven ze dan een beetje uit m’n buurt. Veel te druk zijn ze. Ik roep nog eens, maar het lijkt ze niet te interesseren. Dan uit het niets springt er een poes uit de bosjes. Scherpe klauwen vliegen me om de oren. Haar nagels voel ik pijn doen op mijn vacht. Ik schreeuw en schiet in de verdediging. Mijn nagels zijn langer, maar sterker ben ik niet. Een vreemde mensenman gooit een bak water over de poes heen en jaagt haar weg. Het lijkt te werken, de poes rent terug de bramenstruik in.

In de helse zon

Rillend blijf ik in de hoek liggen. De zon brandt op mijn donkere vacht. Ik durf geen poot meer te verzetten. Niets liever zou ik nu gewoon weer naar huis gaan. Maar hoe? Ik weet niet eens waar we zijn. Hoe ver is thuis eigenlijk? Hoeveel boze poezen zal ik nog tegenkomen onderweg?

Verstijfd blijf ik liggen, nog rillend van angst. De kittens huppelen weer gewoon vrolijk rond. Een vreemd mensenvrouwtje drapeert een doek over het voorwerp waaronder ik lig. Zo’n ding waaraan de mensen altijd hun neppe vachten laten drogen in de zon. Het doek helpt gelukkig tegen de warme zon. Al voel ik de nagels van de gevlekte witte poes nog steeds in mijn huid branden. Even later probeert het mensenmannetje me uit mijn beschutte plaats te lokken. Hier trap ik niet meer in! Een vreemde kater komt voor me zitten zonder ook maar iets te zeggen. Hij houdt de wacht.

Zullen we naar huis?

Als de kater enige tijd later weer vertrokken is, besluit het mensenmannetje nog een poging te wagen om me hier weg te krijgen. Ik blijf stijf zitten. Genoeg voor vandaag! Met al zijn kracht tilt hij me op en zet me neer bij het vreemde mensenvrouwtje. Ze zit onder een groot mensendoek waar de zon niet doorheen kan schijnen. Ik kruip zo dicht mogelijk tegen het vreemde mensenvrouwtje aan. Naast me zitten het mensenmannetje en vrouwtje van thuis. Tegenover me zit het vreemde mensenmannetje van de bak water. Tot slot, alsof ik nog niet genoeg te verduren heb gehad, zie ik in elke hoek een kater zitten. Ik schreeuw van angst. Het vreemde mensenvrouwtje bedekt mijn ogen, maar daar raak ik nog meer in paniek van.

Een van de katers loopt naar ons toe. Ik denk dat hij nieuwsgierig is, maar misschien komt hij me ook wel een haal geven. Ik blijf gewoon net zolang roepen en schreeuwen totdat we weggaan. Ik moet er niet aan denken dat de boze moeder weer op mij springt.  Ze zullen het toch wel een keer begrijpen dat ik weg wil? We wonen nu al zolang samen. Ze zagen het toch ook gebeuren?

Oost west, thuis is voor een kat het best

Het mensenmannetje pakt me op. Ik schreeuw. Totdat ik zie dat we dichterbij de mensen-cheeta komen. Het mensenvrouwtje stapt erin. Ik kruip bij haar op schoot. De deur valt dicht. Het brommende geluid start en de cheeta rijdt de weg af.

Ik was te moe om op te letten, maar nu ruik ik een bekende geur. Ik spring van vreugde op als het begin van onze straat zie. Daar zijn de schaapjes weer! Wanneer de cheeta tot stilstand komt maak ik nog een sprong van geluk. WE ZIJN WEER THUIS! Geen verrassingen meer! Maar vooral geen vinnige poezen. Hoera! Huppelend vind ik mijn weg naar mijn waterfontein.

Heb je het eerste deel van het verhaal gemist? Je vindt het hier: Mukkes | Dag 14. (deel 1) De mensen cheeta

Mukkes is ongeveer 13 jaar en is elf jaar geleden gaan samenwonen met Arne. Rare naam zeg Mukkes! Mukkes is vernoemd naar een café in Leeuwarden, maar of Mukkes ook een echte kroegtijger is? Dat lijkt wel mee te vallen …
Een kattenleven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn of op de bank chillen, laten we daarom eens kijken in het leven van een kat.

Meer lezen over Mukkes? Klik eens op de categorie Dagboek van een Kat.