Verdwaald in Gambia

’s ochtends om half 7 gaat de wekker af, de eerste werkdag begint nu echt. Als ontbijt haal ik nog een tapalapa (stokbrood) met ei en daarna loop ik met Niels en Lotte naar de Brikama Highway om een taxibus aan te houden. Dit zijn eigenlijk gewoon transporter busjes waar wat bankjes in gemonteerd zijn. (Zoals de busjes van Post NL.)

In busje vol Gambianen

Binnen dertig seconden stopt er een busje, volgepropt met Gambianen. Ze reizen waarschijnlijk allemaal naar werk of school. We stappen erbij in en kunnen meereizen tot airport junction. Wanneer we uitstappen geef ik de jongen in de bus 8 dalassi. “Next time you pay 10 dalassi.”, zegt hij. Niels en Lotte hadden blijkbaar gelijk toen ze vanmorgen zeiden dat het 10 dalassi was.

Ik moet nu verder naar het volgende stoppunt ‘the Turntable’, samen pakken we een geel-groen gestreepte deeltaxi en bij Tanka Tanka stappen Lotte en Niels uit. Ik stap uit bij de Turntable en ben nu ongeveer op de helft van mijn reis.

Van Senegambia naar GAM-Solar

Ze hadden me uitgelegd dat ik naar het politiebureau in Kololi moest en dat ik het vanaf daar wel zou herkennen. Ik kan meerijden met een taxibus die richting Senegambia gaat en vraag om me af te zetten in Kololi. Geen probleem, eenmaal onderweg vraagt de chauffeur waar ik moet zijn. Er is niemand in de bus die weet waar GAM-Solar is. Ze vragen me om uit te stappen en om verder te gaan met de taxi.

Daar sta ik dan, in the middle of nowhere. Er is hier bijna niemand op straat en het is al hartstikke warm. De huizen zijn hier armoedig en klein, bedekt met golfplaten daken en waarschijnlijk gevuld met grote gezinnen. Ik zie verder alleen zandwegen om me heen.
Ik bel naar het nummer dat ik heb van GAM-Solar, geen gehoor. Ik heb geen idee waar ik nu heen moet, überhaupt geen idee waar ik ben. Het lijkt bij lange na niet op de wijk van GAM-Solar. Ik loop en vraag wat rond aan de enkele mensen die ik op straat zie. Ze weten het niet…

De zoveelste liefdesverklaring

De zoveelste man hier in Gambia komt op me af. Hij zegt: ‘I don’t know you, but you look so smart. I really love you, I want to be friends with you and more’.
Pffff.. net wat ik nodig had de zoveelste liefdesverklaring. Ik begin een beetje gefrustreerd en angstig te raken. M’n rugzak is zwaar omdat ik onder andere m’n laptop mee heb en een 1,5 liter fles water. De huizen beginnen steeds meer op een krottenwijk te lijken. De mensen hebben gescheurde kleren eraan of gaten erin. Hoe ga ik dit oplossen?

Nergens veilig

Ik loop langs een zwarte jeepauto, de eerste en enige auto die ik hier tot nu toe heb gezien. De man in de auto heeft een oranje T-shirt aan en heeft gekke littekens op zijn armen en gezicht. Hij biedt me aan om me naar GAM-solar te brengen. Ik wil nee zeggen, maar wanneer ik om me heen kijk besef ik me dat ik op geen van beide plaatsen echt veilig ben. Ik besluit om in de auto te stappen.

We rijden kleine straatjes door en even ben ik bang dat hij me gaat kidnappen. Ik bel Josef (Gambiaanse student) op en vraag of hij de weg uit kan leggen aan de chauffeur. Op instructie van Josef rijdt de man naar het politiebureau in Kololi, maar het klopt niet. Dit is niet waar ik moet zijn!

We vragen en vragen, uiteindelijk wijst iemand me erop dat ze achter een groot hek met een enorm hoge muur de weg wel weten. We kloppen aan, wachten een minuut en een Gambiaanse jongen doet open. Hij legt de weg uit aan de chauffeur en we rijden er naar toe.
Om 9.40 uur  heb ik eindelijk GAM-Solar gevonden. Wat een opluchting! Kom maar op met die eerste werkdag, ik denk dat ik die wel aan kan. 

Reacties

Regina (7 maart 2016)

Dat was even schrikken maar je bent op de plaats van bestemming dat lucht wel op . Als je wat bekends ziet in een vreemd land is er iedere dag een stukje herkenning , met een paar dagen reizen ben jij strak ingeburgerd , maar het warme weer maakt alles weer goed.

Gina (9 maart 2016)

Allemachtig Sabine dat moet jou weer overkomen zeg…pufff ben blij dat ik niet met jou hoef te ruilen hahaha.