Gisteren mocht ik de hele dag niet meer naar buiten. Ik heb eens goed nagedacht en ik denk dat ik weet wat het probleem is. Ik denk dat de mensen wezens het vogeltje niet groot genoeg vonden. Tja, ik snap het ook wel. Ik deel mijn eten ook niet graag met andere katten. Zeker niet als het maar een klein stukje is.

♬ Eén, twee, drie.. vier kleine vogeltjes die zaten op een lijntje. Turelurelure, het lijntje begon te zwiepen. Oh…. Als die lijn eens brak… Hindert niks! Want vogels kunnen vliegen.. Hindert niks! Ze vliegen met gemak, naar een andere tak.. ♬ of niet?

Lente, heerlijk! Er is iets vreemds gebeurd vandaag, er is een nieuw hek geplaatst. Ik had net dit mooie losse zand in mijn vizier, een paar strekkende meter aan heerlijk zand, waar je goed in kunt graven. Ik moest net nodig dus ik dacht ‘IDEAAL’, maar nee hoor bouwen die mensen er een hek omheen.

Het eerste wat ik vandaag doe als iedereen wakker is, is met een vaartje naar buiten rennen. Eenmaal buiten ga ik heerlijk uitgestrekt op de stoep liggen, genieten van de zon. Mijn trucjes lijken te werken, want ik zie minder katten de laatste tijd. Zo’n momentje alleen op de wereld is fantastisch, van blijdschap rol ik twintigduizend keer over m’n rug en dan weer op m’n buik. Niemand nodig om mij te aaien vandaag, zie je wel! Ik kan gewoon mensvrij leven als ik wil, ha!

Het is weer warmer buiten, heerlijk! De afgelopen weken heb ik eigenlijk alleen maar binnen gezeten. Een paar keer hebben ze me wel gedwongen om naar buiten te gaan, maar ik had er helemaal geen zin in. Rot toch op met je buiten. Ik mag dan wel een vacht hebben maar je hebt zelf ook wel gezien dat ik die voor de helft ben kwijtgeraakt. De haarballen vliegen om mijn oren.
Al met al loop ik dan wel een rondje hoor, naja een half rondje dan en dan weer terug naar binnen.

Elke dag, een paar uurtjes nadat ik heb gegeten. Is er boven een warme zachte slaapplaats beschikbaar. Op één of andere manier is die maar een uurtje per dag warm. Dus ik moet er altijd snel bij zijn. De anderen hebben dit ook ontdekt, gelukkig weten ze niet dat hij nog veel langer warm is. Ik ben er daarom altijd als eerste, het is maar goed dat mijn eten dan een beetje gezakt is want de trap op klimmen is een hels karwei met die uitgelubberde buik van me. Bij elke stap knalt dat ding weer tegen een tree aan.

Wanneer ik naar de keuken loop vraag ik wat we gaan eten. Niemand antwoord, iedereen gaat gewoon verder waar ze mee bezig zijn. Ik roep nog een keer: wat heb je voor lekkers mee gebracht vandaag? Nog steeds geen gehoor, doen ze nou alsof? Ik word hier zo gek van, elke avond weer hetzelfde liedje. Ik moet soms wel tien keer vragen om antwoord. Niemand luistert.

Ik sta nog even te miauwen voor de deur, totdat er open wordt gedaan. Ik voel de wind langs mijn snorharen en er valt een druppel regen op mijn hoofd, jakkes! denk ik en ik draai me gelijk om, weer terug naar binnen. Het waait en regent zo hard hier dat het water door de ramen naar binnen loopt. Nog even en dan hoef ik niet meer te wachten tot iemand de deur open doet, dan kan ik zo bij het (dan ontbrekende) raamkozijn naar buiten klimmen. Ik ga op de vensterbank liggen en zie hoe de wind de bomen heen en weer schommelt. Even denk ik aan vroeger, toen ik nog in Leeuwarden woonde.

Mukkes is ongeveer 12 jaar en is tien jaar geleden gaan samenwonen met Arne. Rare naam zeg, Mukkes! Mukkes is vernoemd naar een café in Leeuwarden, maar of Mukkes ook een echte kroegtijger is? Dat lijkt wel mee te vallen..  Een kattenleven gaat niet altijd over rozengeur en maneschijn of op de bank chillen. Laten we daarom eens kijken in het leven van een kat.