Over perfectionisme- De belangrijkste levensles die ik leerde in 2019

Psychologisch gezien doet het einde van een jaar altijd iets bijzonders met je. Het afsluiten van een jaar betekent namelijk ook het beginnen van een nieuw hoofdstuk. Mensen blikken terug op wat ze gedaan hebben in het jaar, maar kijken ook alvast naar was ze anders willen doen in het komende jaar (goede voornemens, anyone?). Eind 2017 schreef ik al eens over de belangrijkste les die ik toen leerde. Vandaag kijk ik terug naar mijn belangrijkste les van 2019: perfectionisme.

Perfectionisme

Ik denk dat perfectionisme het meest terugkerende woord was in 2019, voor mij althans. Heel lang heb ik geworsteld met mijn perfectionisme. Aan de ene kant ben ik er bang voor geweest, omdat het soms zo overweldigend is. Aan de andere kant heb ik het omarmd. Perfectionisme dat hoort ook bij me. Het is zo’n krachtige karaktereigenschap, wanneer je het niet overdrijft. Je streeft naar kwaliteit, komt op tijd, bent voorbereid. Je kunt geweldige dingen maken en/of doen en gaat er altijd 100% voor (uh, >200%). De resultaten zijn soms verbluffend mooi, bijzonder en blijven je voor altijd bij.

De keerzijde van perfectionisme

Behalve dat het leven leuker is wanneer alles perfect is, heeft het ook veel nadelen. Alles kan immers niet perfect zijn. Streven naar perfectie is een onrealistisch doel. Al doe je het zelf nog zo perfect er zijn ontelbare omgevingsfactoren die je niet in de hand hebt. Een witte kerst met een Elfstedentocht en warme chocolademelk zou geweldig zijn dit jaar.
Hoe vaak ik met mezelf gestreden heb door onhaalbare doelen, door veel te veel te willen doen. Of door mijn alles-of-niets mentaliteit (als het niet kan zoals ik het bedacht heb, dan maar helemaal niet). Dat is pas echt zonde van mijn tijd, en vooral van mijn energie geweest. De oplossing is natuurlijk belachelijk simpel: niet alles perfect willen doen.

Perfectionisme loslaten

Ik besloot dit jaar om mijn perfectionisme los te laten. In praktijk was dit nog niet zo makkelijk, perfectionisme blijkt een soort verslaving te zijn. Het lijkt ook wel vanzelf te gaan. Dus af en toe dwing ik mijzelf tot drastische imperfecties.

Niet meer alles afmaken

Nu sla ik een boek halverwege dicht, zonder er ooit in verder te lezen. Een boek dat ik eigenlijk na drie bladzijden al stom vond, maar toch verder ben gaan lezen omdat iedereen hem zo geweldig vond. Normaal gesproken zou ik me er doorheen worstelen. Weken lang zou ik het boek op de keukentafel hebben liggen, wachtend om verder gelezen te worden. Uiteindelijk zou ik hem uit hebben, er een uitgesproken mening over hebben, maar niet iedereens droom in duigen willen slaan door deze te roepen. Dit is pas echt The Subtle Art of Not Giving a F *ck.

Niet meer iets doen omdat ‘het zo hoort’

Ook ben ik gestopt met zoeken naar de perfecte studie, of de perfecte baan. Die bestaat toch niet en ik weet het gewoon echt niet. Ik wist niet eens wat ik voor mijn verjaardag moest vragen, laat staan dat ik dan kiezen wat ik de rest van mijn leven wil gaan doen. Plus wat wil ik er eigenlijk mee bewijzen, met die perfecte carrière? F*cking millennial. Voor mij is de kans dan alleen maar groter om een burn-out te krijgen. Ik heb nu een niet perfecte baan, waar ik heel blij mee ben. Ik heb veel vrije tijd, ik kan mijn werk op het werk laten, ik heb super lieve collega’s en ik hoef maar tien minuten te fietsen.

Niet meer stoppen met wat je wel leuk vindt

Mijn zin in schrijven was ook flink gekelderd. Ik dacht dat ik niets nieuws meer te vertellen had, dat het niet bijzonder genoeg was. Veel nieuwe hobby’s heb ik uitgeprobeerd dit jaar, totdat ik tot de conclusie kwam dat ik toch liever in mijn vertrouwde eigen bubbel blijf (schrijven dus).

Honderden ideeën kwamen boven drijven om over te schrijven. In mijn hoofd moet het dan weer veel te perfect. Bijvoorbeeld toen ik een week lang mijn lunch besloot te fotograferen om inspiratie te delen en uiteindelijk maar drie foto’s had gemaakt. In plaats van deze gewoon te delen en de titel aan te passen naar ‘3x wat ik at op werk’, heb ik niets gedaan. Uit een zelf gecreëerde angst om het niet goed genoeg te doen. Dus bij deze:

Of toen ik schreef over mijn verhuizing en beloofde foto’s te delen van de nieuwe inrichting. Dit heb ik ook nooit gedaan, omdat het nog niet af is en trouwens nog niets lijkt op het moodboard dat ik maakte. Daarnaast zijn we er nog steeds niet over uit waar alles moet staan. Bij deze toch een paar kiekjes van mijn imperfecte huis, in kerstsferen (met sneeuw!).

Het bovenste gedeelte is ons zitgedeelte. Deze wordt momenteel overruled door de kerstboom. Achter de bank nog een mini bankje, waar Mini kan wachten tot ze brokjes krijgt. Aansluitend ons eetgedeelte, op de foto links onderin. Rechts onderin onze slaapkamer, met een halve muurschildering, deze ga ik tussen kerst en oud & nieuw afmaken.

Ik kan zo nog wel even doorgaan, met voorbeelden noemen van hoe mijn perfectionisme mij in de weg gezeten heeft. Het zou alleen niet leuk zijn als deze blog over het accepteren van imperfecties te perfect zou zijn.

Heeft jouw perfectionisme je wel eens in de weg gezeten? Of ben jij een van de gelukkigen die het allemaal niet zoveel kan schelen?

Waar heb jij bij stil gestaan dit jaar?