Wanneer ik op mijn werk kom, hoor ik voor de zoveelste keer: “Wat ben je nog jong.” Ik frons even en denk na over aan alles wat ik al heb meegemaakt. Het voelt al alsof ik een heel leven heb geleefd. Maar ik weet het, 25 jaar is jong. Toen ik 16 was, toen ik dacht dat ik al volwassen was en alles wel gezien had. Ha, wanneer ik nu naar mijn 16-jarige ik kijk, dan denk ik: “jij weet nog helemaal niks kleine Sabine, je bent net uit de luiers.” Wanneer zou je die omslag maken? Wanneer mag je eigenlijk tegen anderen zeggen dat ze spruitjes zijn? 

Ik kreeg van mijn stagebedrijf een stappenteller opgestuurd. Super leuk, zeker omdat het inmiddels een algemeen gegeven is dat we minimaal 10.000 stappen per dag moeten lopen om optimaal gezond te zijn. Een mooi moment om te testen of ik dat eigenlijk ook doe.

Zit je weer in je hoofd? Vraagt Arne me bedenkelijk. Even ben ik stil en denk ik na over wat hij vraagt. Ik ben een beelddenker, sowieso ben ik een denker- altijd al geweest. Hoe zou dat eruit zien? Vraag ik hem. Wat? Wanneer je echt in je hoofd zou zitten. Ik zie het zo voor me, een mini Sabine-kloon op een stoeltje, in het midden van m’n hersenhelften.

Soms voel ik me te jong voor mijn werk, want wanneer je in een serviceflat werkt dan overlijden er regelmatig mensen. Logisch, er wonen daar genoeg mensen die over de negentig zijn. Maar het blijft een vreemd gevoel wanneer er mensen overlijden om je heen. Acht jaren lang begroet iemand je met een glimlach en ineens is het bed leeg. Toch weten we, dat we niet onsterfelijk zijn. Er komt dus een tijd van accepteren. En wanneer je negentig jaren lang een plezierig leven hebt gehad, is het minder erg om te gaan.